Rob Weddepohl
De kunstcriticus Maarten Beks in 1994:
“Wij vinden altijd de weg in het werk van Rob Weddepohl, want we ontdekken dat er genoeg ruimte is om te ervaren dat we worden uitgenodigd binnen te treden in iets dat ons zo bekend voorkomt als het moederland van onze zintuigen. Weddepohl is op zoek in dat moederland en wat hij aantreft is altijd een “new found landscape”.
"Je moet bij zijn landschappen
niet op zoek gaan
naar herkenbare plekjes"
In 2014 schreef kunstcriticus Wim v.d. Beek:
“Bezoekers van de tentoonstelling van het werk van Weddepohl doen er verstandig aan bij het bekijken van zijn landschappen niet op zoek te gaan naar herkenbare plekjes. De schilderijen zijn weliswaar gebaseerd op concrete waarnemingen, maar de kunstenaar gaat daar zo vrijmoedig mee om dat zijn landschappelijke composities geen letterlijke vertalingen van de werkelijkheid meer zijn, maar daar bovenuit stijgen. Ook verfhuid en penseelvoering dragen bij aan de verinnerlijking van het landschap. Zijn bezielde landschappen variëren van woestijnen, geërodeerde berglandschappen tot tropische regenwouden.”
Schilderijen op doek, paneel en papier
Rob Weddepohl behoort tot de categorie beeldend kunstenaars, die geen duidelijk te definiëren plaats inneemt in de wereld der verschillende stijlen of richtingen. Realistisch en abstract werk wisselen elkaar regelmatig af, terwijl ook beeldtaal, vormaspecten en thema’s zodanig variëren dat deze niet eenduidig zijn in te delen en dus niet behoren tot een bepaalde stroming of stijl. Hierdoor wordt zijn werk gekenmerkt door een optimale vrijheid en door een drang om zich te ontworstelen aan vooringenomen of geconditioneerde zienswijzen en ideeën en dat verleent zijn werk steeds weer een verrassende originaliteit.
Het landschap behoort tot een van de belangrijkste thema’s in zijn werk, maar dan bevrijd van bepalende en herkenbare kaders.
Er ontstaan eigen landschappen, die een kunstcriticus ooit betitelde met ‘New Found Landscapes’. De essentie van de ‘New Found Landscapes’ van Rob Weddepohl is dat ze de topografie ontstijgen en proberen door te dringen tot de ziel van het landschap. Dat doen ze door iets van het onderliggende mysterie bloot te leggen en een spanning op te bouwen tussen materie en ruimte, tussen abstractie en voorstelling. Zo ontstaan schilderijen als voertuigen voor de verbeelding op zoek naar het onbenoembare.